Prowincja Bokrijk (nl. Provinciaal Domein Bokrijk), położona pośród rozległych lasów i rezerwatów przyrody, zajmuje powierzchnię 550 ha (w tym 150 ha lasów i 40 ha stawów). Jest najbardziej znana ze swojego skansenu, jest to jednak tylko część większego kompleksu rekreacyjnego. Na terenie domeny stworzono również arboretum, ogród zapachów i kolorów oraz plac zabaw. Obszar jest objęty europejską ochroną jako obszar Natura 2000.
W 1971r. prowincja Bokrijk otrzymała międzynarodową nagrodę "Złote Jabłko", przyznawaną przez Międzynarodową Federację Dziennikarzy i Pisarzy Turystycznych w uznaniu osiągnięć w promowaniu i podnoszeniu poziomu turystyki.
Prowincję przecina kilka szlaków turystycznych i ścieżek rowerowych łączących się ze szlakami w Belgii-Limburgii. Od kwietnia 2016r. można jeździć na rowerze ścieżką rowerową o długości 212m i szerokości 3m, z wodą po obu stronach na wysokości oczu, przez staw w Bokrijk. 11 kwietnia 2018r. atrakcja ta otrzymała renomowaną międzynarodową nagrodę dotyczącą architektury krajobrazu "World Landscape Architecture Award". W sierpniu 2018r. amerykański tygodnik "Time Magazine" uznał "Jazdę rowerem przez wodę" (ang. Cycling through the water) w Bokrijk za jedno ze 100 najlepszych miejsc na świecie, które koniecznie trzeba zobaczyć.
Prowincja była gospodarzem zdjęć do kilku seriali telewizyjnych i filmów fabularnych.
Historia Bokrijk sięga dość odległych czasów.
9 marca 1252r. Arnold IV, hrabia Loon i Chiny, sprzedał las położony między Genk, Zonhoven i Hasselt żeńskiemu opactwu cysterskiemu Herkenrode w Kuringen. Las, bogaty w drzewa bukowe, nosił nazwę Buscurake lub Buksenrake (buk - buk, rake - pas ziemi). Zakonnice zbudowały tam farmę opactwa, wykopały stawy i zasadziły drzewa.
W drugiej połowie XIVw. opactwo Herkenrode wydzierżawiło swoje gospodarstwo rolne dzierżawcom, którzy pracowali za połowę plonów. W 1447r. gospodarstwo stało się zwykłym folwarkiem dzierżawnym.
Około 1719r. ten "porośnięty bukami kawałek ziemi wzdłuż wody" został po raz pierwszy nazwany Bouchreyck. Nazwa przekształciła się później w Bokrijk.
W latach 1744-1745 folwark został zastąpiony dworem z zabudowaniami gospodarczymi. Na mapach Josepha de Ferrarisa prowincja została wymieniona jako Boeckraeck. Dwór składał się z grupy budynków otoczonych ogrodami i polami. Las liściasty nosił nazwę Broeckraeckbosch, a na zachód od niego znajdowało się kilka stawów, zwanych jako Broeckraeck Vijver.
Posiadłość przez stulecia pozostawała w posiadaniu opactwa Herkenrode, aż rewolucjoniści francuscy rozwiązali je w 1797r. i 22 kwietnia tego samego roku sprzedali majątek za 90 tys. franków Marcelowi Geelenowi z Maastricht. Po sekularyzacji budynki zostały zaniedbane. W 1826r. właścicielem został Willem Boddin, również pochodzący z Maastricht. W latach 1850-1859 właścicielem posiadłości był liberalny polityk Jacques Coghen, były minister finansów.
W 1890r. właścicielem Bokrijk został Edgard Maris-Vanhees. W tym samym roku rodzina Maris-Vanhees wyburzyła zniszczone pomieszczenia mieszkalne, ale oszczędziła budynki gospodarcze. Marzeniem Edgara Marisa był zamek w neorenesansowym stylu Maasland, którego budowę rozpoczął w 1891r. na miejscu dawnej rezydencji, zatrudniając architekta Jacobusa Van Mansfelda. Maris napotkał jednak trudności finansowe i próbował uzupełnić swoje zasoby, wycinając wiele drzew i zakładając fabrykę wełny drzewnej. Na terenie posiadłości wydobywano również rudę żelaza. Wszystko to nie wystarczyło do ukończenia projektu. W 1896r. rodzina Maris-Vanhees sprzedała zamek i posiadłość hrabiemu Ferdinandowi de Meeûs i jego żonie Idalie de Potesta, którzy dokończyli budowę w 1898r. Oprócz prawego skrzydła znajdowała się tam również neobizantyjska kaplica i francuski ogród. Podobnie jak Maris-Vanhees, hrabia de Meeûs zajmował się leśnictwem i sprzedażą drewna, prowadził również hutę żelaza na terenie posiadłości aż do wybuchu I wojny światowej, kiedy sprzedał posiadłość i zamek niemieckiej rodzinie.
W 1919r. państwo belgijskie przejęło ziemię i sprzedało ją Centralnemu Bankowi Kredytowemu Związku Rolników (nl. S.V. Middenkredietkas van de Boerenbond). Bokrijk stało się wzorcowym gospodarstwem rolnym, które ostatecznie upadło z powodu kryzysu i bankructwa Związku Rolników.
21 marca 1938r. Bokrijk zostało przejęte przez prowincję Limburg. Promotorem tego zakupu był ówczesny gubernator prowincji Hubert Verwilghen, kierujący się ideą połączenia projektu kulturalnego i przyrodniczego, jednak II wojna światowa tymczasowo wstrzymała te plany.
Podczas II wojny światowej z powodu kwaterowania w 1944r. Waffen-SS, a później wojsk amerykańskich, ucierpiał zamek. Jego renowacja rozpoczęła się w 1950r., a w 1952r. w zamku powstała restauracja. W 2008r. zamek został ponownie odrestaurowany i przystosowany jako sala konferencyjna dla prowincji Limburg i firm.
6 października 1953r. Rada Prowincji Limburgia, zachęcona przez gubernatora Louisa Roppe, podjęła decyzję o utworzeniu w Bokrijk skansenu. Była to ważna i historyczna decyzja. Wraz z powojenną rewolucją przemysłową i rosnącym dobrobytem w latach 50. środowisko życia we Flandrii uległo drastycznym zmianom. Budynki rolnicze o ważnej wartości kulturowej i historycznej dla Flandrii znikały z krajobrazu. Celem projektu było zapobieżenie temu procesowi.
Inspiratorem i koordynatorem projektu oraz pierwszym kuratorem skansenu został dr Jozef Weyns, zajmujący się naukowo materialną kulturą popularną i historią lokalną. Ze względu na swoją specjalizację został zaangażowany w 1953r. przez rząd prowincji Limburgia do rozpoczęcia rozwoju skansenu. Do tego czasu wzniesiono już pierwszą konstrukcję, długą dwuspadową zagrodę z Lummen.
W początkowym okresie budowy skansenu (1953-1958) prowadzono ukierunkowane poszukiwania budynków o historycznej wartości architektonicznej lub budynków o typowych cechach stylowych dla danego regionu. W tym czasie większość takich budynków we Flandrii była już w zaawansowanym stanie ruiny. Z myślą o późniejszej rekonstrukcji te zniszczone budynki zostały rozebrane. Rozbiórka była czasochłonnym procesem, w którym każdy obiekt został ponumerowany, wpisany do inwentarza, stworzono jego plan, a następnie skrupulatnie odbudowano. W procesie tym wszystkie budynki zostały przywrócone do ich najbardziej oryginalnego wyglądu. Jeden z nich został nazwany na cześć malarza Charlesa Wellensa, który nadzorował jego budowę i dodał kilka typowych atrybutów do oryginalnego budynku.
Skansen Bokrijk został oficjalnie otwarty 12 kwietnia 1958r. jako wkład prowincji Limburgia w Expo'58 (Światowe Targi w Brukseli).
Flamandzkie wsie nie zmieniły się zasadniczo między późnym średniowieczem a I wojną światową. Chociaż budynki pochodzą z różnych regionów Flandrii, w Bokrijk są one połączone jako reprezentatywne centra wsi. W skansenie znajduje się 140 historycznych budynków. Nie obejmuje to mniejszych konstrukcji, takich jak piece piekarnicze czy wybiegi dla drobiu. Chociaż najstarszy budynek pochodzi z 1507r., kolekcja składa się głównie z obiektów z końca XVIIw. do końca XIXw. Szczególny nacisk położono na dziedzictwo wiejskie, takie jak historyczne gospodarstwa rolnicze i stodoły, jednak istnieją też inne przykłady życia na wsi: kuźnia, szkoła, kościół, zajazd i kilka budynków rzemieślniczych.
Ze względu na zmienione przepisy dotyczące dziedzictwa kulturowego w Belgii i Flandrii, budynki o wartości historycznej mogą być zachowane tylko in situ (w miejscu). Usuwanie budynków z ich pierwotnego miejsca i budowanie ich w innym nie jest już możliwe. Oznacza to, że kolekcja budynków w skansenie Bokrijk już się nie powiększa.
Oprócz budynków w kolekcji znajduje się około 30 tys. narzędzi i przedmiotów codziennego użytku z okresu od XVIIw. do 1950r. Skansen poświęca także miejsce niematerialnemu dziedzictwu kulturowemu - rytuałom, historiom i technikom, różnym "starym" rasom zwierząt oraz uprawom roślinnym. Całość została zaprojektowana jako kolekcja interaktywna i obejmuje personel, który wciela się w role ludzi z różnych epok.
Na łącznej powierzchni 5,5km² zachowane budynki są pogrupowane na trzy wioski muzealne, według ich regionu pochodzenia.
Czwarty obszar, nazywany "Stare Miasto" (nl. Oude Stad) lub "Lata sześćdziesiąte" (nl. De sixties), położony jest w południowo-zachodniej części skansenu, gdzie przeniesiono domy z Antwerpii. Ideą stojącą za tym pomysłem było ocalenie dziedzictwa architektonicznego Antwerpii, które było zagrożone wyraźną przebudową. Pomysł stworzenia części Antwerpii lub sztucznego miasta złożonego z budynków z różnych flamandzkich miast w wiejskim otoczeniu skansenu był od samego początku bardzo kontrowersyjny, dlatego też budowa Starego Miasta rozpoczęła się dopiero w 1973r. pod kierownictwem nowego kuratora muzeum Marca Laenena. W tym momencie poszukiwano koncepcji rozwoju tego obszaru muzealnego. Plan zakładał stworzenie serii ulic i placów z różnych flamandzkich regionów. Zrealizowano jednak tylko część tego planu. W 1984r. prace zostały wstrzymane z powodu uporczywej krytyki rekonstrukcji urbanistycznej. Dziś Stare Miasto jest zasadniczo rekonstrukcją 17 antwerpskich domów od końca XIVw. do XVIw.
W 2009r. Stare Miasto zostało uzupełnione o halę o nazwie "Hangar 58" dla 2000 odwiedzających. Dzięki przedmiotom, zdjęciom, muzyce i materiałom filmowym historie i wydarzenia z lat 60. XXw. ożywają w interaktywny sposób w realistycznych dekoracjach salonu, kina, salonu fryzjerskiego, sklepu elektrycznego, stacji benzynowej czy kawiarni.
Obecnie Stare Miasto jest też oferowane jako miejsce wydarzeń, które może być wykorzystywane niezależnie od muzeum na seminaria firmowe dla 20-300 uczestników oraz na imprezy biznesowe dla 300-10000 osób, a także na uroczystości rodzinne.
W 2002r. artysta wizualny Hugo Duchateau zrealizował w skansenie całkowicie wtapiającą się w otoczenie instalację "Dziwny las", składającą się z około 20 prac rozmieszczonych wzdłuż leśnych ścieżek prowadzących do i z sekcji całego skansenu. Pod względem treści prace Duchateau badają symbolikę i podwójne znaczenie pojęć takich jak "las", "życie", "mieszkanie w lesie" oraz relację "człowiek - natura".
W 1958r. w Bokrijk powstał park, zarządzany przez wolontariacką organizację "Natuurpunt", która posiada i zarządza naturalnymi obszarami Flandrii.
Na początku lat 60. XXw. na 18-hektarowym terenie park rozpoczął budowę arboretum (ogród dendrologiczny, dendrarium - miejsce, w którym kolekcjonuje się drzewa i krzewy oraz zwykle prowadzi się badania nad nimi) z unikalną kolekcją roślin, drzew i krzewów. Była to współpraca między niektórymi instytucjami naukowymi Limburgii (centrum biologii leśnej), władzami politycznymi prowincji i kilkoma entuzjastami. Początkowo nasadzenia były ściśle systematyczne i ułożone zgodnie z ówczesnymi spostrzeżeniami taksonomicznymi, struktura była więc czysto naukowa. Dopiero w 1983r. pojawiła się nowa wizja: arboretum powinno mieć również coś do zaoferowania przeciętnemu obywatelowi. Od tego momentu kolekcja została stopniowo przekształcona w piękny ogród krajobrazowy, w którym przyjemnie jest się zatrzymać.
Część kolekcji powstała w tematycznych ogrodach ozdobnych: ogrodzie śródziemnomorskim, ogrodzie paproci, ogrodzie leśnym i ogrodzie bagiennym. Bokrijk jest znane z pięknej kolekcji dębów i bukowych drzew, paproci, rododendronów i magnolii, można tam odwiedzić krajową kolekcję bambusów. Wiele z tych roślin jest zagrożonych wyginięciem lub już zniknęło z ich naturalnego środowiska. Arboretum posiada największą w Europie kolekcję ostrokrzewów, jest stowarzyszone z "Holly Society of America" jako oficjalny ogród testowy dla ostrokrzewu.
Część kolekcji roślin znajduje się również poza arboretum. Na przykład ogród ziołowy, ogród warzywny (stare odmiany), pole chmielowe i historyczny sad standardowy są częścią skansenu. W pobliżu zamku i placu zabaw znajduje się ogród zapachów i kolorów.
Kilka lat przed otwarciem skansenu, w 1951r., w Bokrijk zainstalowano pierwszy sprzęt do zabawy. Dziś ten plac zabaw jest nadal największym bezpłatnym placem zabaw na świeżym powietrzu we Flandrii. W ofercie znajduje się zwykła kolekcja sprzętu do zabawy, minigolf i mini-samochody, a także przystosowany sprzęt do zabawy dla dzieci niepełnosprawnych. Jest to miejsce dla dzieci w każdym wieku.