Jeden z najstarszych zachowanych domów z muru pruskiego w regionie (1679r.). Typową cechą jest niepomalowana glina na szczycie konstrukcji nośnej. Nietypowa jest obecność piwnicy, co czyni budynek wyjątkowym. Większość elewacji wykonana jest z drewna i gliny, tylko część elewacji tylnej i bocznej jest ceglana. Na terenie znajduje się również chlew z Booischot, wychodek z Westmeerbeek i piekarnia z Heist-Goor, wszystkie z XIXw. Przed domem znajduje się pasieka. Ule były tu chronione przed deszczem i wiatrem. Jesienią pszczelarze umieszczali cenne ule (często wartych tyle, co dorosła krowa) na wrzosowiskach, czasem oddalonych o dziesiątki kilometrów, co zwiększało ryzyko kradzieży.

W dawnych czasach okna domów rzadko posiadały szyby. Oprócz drewnianych okiennic używano skór zwierzęcych, nasączonego olejem płótna i zszytych ze sobą świńskich pęcherzy. Wewnątrz palenisko było jedynym źródłem ogrzewania. Przez długi czas oświetlenie odbywało się prawie wyłącznie za pomocą świec. Zwykle używano świec tłuszczowych, wykonanych z tłuszczu zwierzęcego zamiast drogiego wosku pszczelego, którego sprzedaż była dla pszczelarzy dodatkowym źródłem dochodu. Po 1850r. oprócz świec używano również lamp naftowych.