W przeszłości była używana przez gildie uzbrojonych obywateli (milicje), zakładane w każdym mieście i wiosce w średniowieczu. Konstrukcje budowane od XVIw służyły do ćwiczenia celności. Przed startem huśtawka była opuszczana, a "ptaki" - małe drewniane klocki z kolorowymi pióropuszami - były mocowane do obręczy lub widelca strzeleckiego (wcześniej mocowano je na żaglach wiatraków lub wieżach kościelnych). Następnie strzelec musiał strzelać do "ptaków" z łuku i strzał. Ten, kto potrafił ustrzelić "ptaka", zostawał królem cechu strzelców na rok. Kto został królem trzy razy z rzędu, zostawał cesarzem.

Od późnego średniowiecza mężczyźni zrzeszali się w gildii strzelców, początkowo w celu wspierania władcy w wojnach, później w celu obrony lokalnej ludności przed zagrożeniami zewnętrznymi. Członkowie gildii składali przysięgę wierności i musieli wspierać lokalne władze i kościół. W przypadku pożaru lub powodzi również służyli pomocą. Każda gildia milicji miała swoje własne zwyczaje i rytuały, w tym patrona, często świętego. Łucznicy byli zazwyczaj zamożnymi obywatelami, musieli być w stanie pozwolić sobie na własną broń, zanim zostali dopuszczeni do członkostwa w gildii. Łucznicy lubili uwieczniać się na obrazach. Miejsce na obrazie zależało od kwoty zapłaconej malarzowi, któremu zlecano stylowe przedstawienie strzelców. Wraz z pojawieniem się policji i straży pożarnej w XVIw. gildie stopniowo traciły na znaczeniu. Pod koniec XVIIIw. rozwiązano je, ale po okresie francuskim powróciły jako społeczno - kulturalne stowarzyszenia sportowe, w których do dziś przetrwały zwyczaje i uroczystości cechów strzeleckich.