Była to szkoła dla małych dzieci i dzieci ze szkoły podstawowej. Drewniany budynek z końca XIXw., z dachem pokrytym dachówką, mieści jedną salę lekcyjną i dwa pomieszczenia mieszkalne dla nauczyciela. W przybudówce do placu zabaw znajduje się zadaszona wiata, dwie toalety i budka, w której nauczyciel trzymał kozę.

W sali lekcyjnej siedzieli razem uczniowie z różnych roczników. W klasach mieszanych chłopcy siedzieli po jednej stronie, dziewczynki po drugiej. Na obszarach wiejskich wiele dzieci nie chodziło do szkoły, nie kończyło szkoły podstawowej. Zmieniło się to dopiero w 1914r., kiedy wprowadzono obowiązek szkolny dla dzieci w wieku 6-14 lat.

Podobnie jak dziś, 100 lat temu dzieci uczyły się czytać, pisać i liczyć, ale musiały też uczyć się na pamięć modlitw i katechizmu. Nauczyciele musieli wychowywać dzieci na posłusznych, obowiązkowych obywateli, szanujących porządek i autorytet. Na obszarach wiejskich chłopcy otrzymywali również lekcje rolnictwa i pracy fizycznej, a dziewczęta szycia i prac domowych.

Tornistry pierwotnie były wykonane z drewna. Dzieci nie zabierały ich codziennie do domu. Zadawano im niewiele prac domowych, ponieważ w domu musiały pomagać w gospodarstwie. Drewniane tornistry służyły głównie jako szafki do przechowywania lub nawet stoliki do pisania w klasie. Przed wprowadzeniem ławek szkolnych w XIXw. uczniowie kładli taki drewniany tornister na kolanach.