Jako wspólnota dla niezamężnych, pół-zakonnych kobiet, chcących oddać cześć Bogu, beginaż powstał na początku XIIIw. (najstarsze pisemne dokumenty pochodzą z 1232r.). Był swoistym miastem w mieście. Mieszkanki miały do dyspozycji około 100 domów, kościół, infirmerię. Podobnie jak inne bractwa we Flandrii, bractwo w Leuven miało swój pierwszy złoty okres w XIIIw. Jednym z kapłanów zakonu był Adriaan Florensz Boeyens, duchowy opiekun niemowlęcia Karola V i późniejszy papież Adrian VI.

Od końca XVIw. beginaż przeżywał drugi okres rozkwitu, ale z powodu różnych działań wojennych i chorób liczba beginek spadała od początku XVIIIw. Po inwazji rewolucjonistów francuskich beginaż nie został sprzedany, majątek wspólnoty został jednak skonfiskowany i przypisany lokalnej komisji opieki społecznej i zreorganizowany jako cywilne przytułki. Beginki mogły nadal mieszkać w swoich domach, ale wolne pokoje wynajmowano osobom starszym i ubogim. Niektórzy byli duchowni mieszkali tam na emeryturze. Ostatni kapłan wspólnoty beginek zmarł w 1977r., ostatnia beginka zmarła w 1988r.

W 1960r., po ponad 150 latach użytkowania przez lokalną komisję opieki społecznej i zamieszkiwania przez ludzi, którzy nie byli w stanie finansowo utrzymać mieszkań, beginaż był w opłakanym stanie. Podjęto decyzję o sprzedaży kompleksu. Został zakupiony przez Katolicki Uniwersytet w Leuven w 1962r. i odrestaurowany w latach 1964-1989. Zakrojony na szeroką skalę projekt odrestaurowania całego kwartału był ważnym impulsem dla popularności beginaży i tradycyjnej architektury w ogóle. W 1998r. Wielki Beginaż w Leuven wraz z innymi beginażami flamandzkimi został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Wielki Beginaż w Leuven ma wygląd małego miasteczka, z umiejscowionymi wzdłuż sieci wąskich uliczek i małych placów domami z żaluzjowymi oknami oraz wieloma studniami, fontannami i posągami. Jedyny duży zieleniec na lewym brzegu rzeki powstał w wyniku wyburzenia niektórych domów w XIXw.

Pięć domów pochodzi z XVIw., a trzy z nich nadal mają konstrukcję drewnianą. Dom w Chièvres został zbudowany w 1561r., zgodnie z wolą Marii van Hamal, wdowy po Wilhelmie de Croÿ, księciu Aarschot i doradcy w sprawach politycznych cesarza Karola V. Charakterystyczny namiotowy dach z cebulastym szczytem nawiązuje do dwóch wież zamku książęcego w Heverlee (dziś znanego jako zamek Arenberg).

Większość domów pochodzi z okresu 1630-1670. Zostały zbudowane w lokalnej, tradycyjnej architekturze, wzbogaconej o stonowane, barokowe elementy. Na fasadach widać czerwoną cegłę z piaskowcowymi szprosami w oknach i drzwiach. Typowym elementem dla budownictwa w Leuven są liczne lukarny, często ozdobione schodkowymi szczytami i okrągłymi, łukowatymi oknami.

Kilka domów zostało zastąpionych lub zbudowanych w XIXw.

Wiele domów ma uderzająco mało okien na parterze, ponieważ beginki przywiązywały dużą wagę do swojej prywatności. Domy z oknami na parterze były ukrywane przez dodatkową ścianę.

Kościół jest wczesnogotycką bazyliką z elementami romańskimi. Na północnym wejściu widnieją dwie łacińskie inskrypcje wskazujące lata założenia beginażu (1234) i kościoła (1305). Wnętrze o szerokości 27m (najszerszy kościół w mieście) składa się z nawy głównej i dwóch naw o dziesięciu przęsłach. Światło dzienne jest wyraźnie obecne. W arkadach oddzielających nawę główną od naw bocznych znajdują się posągi dwunastu apostołów, Maryi i świętego Józefa z Dzieciątkiem. Posągi te, podobnie jak większość innych dzieł sztuki, są stonowane, barokowe, podkreślone przez sztuczne cienie za nimi. Renowacja w latach 80. XXw. ujawniła XIV-wieczne malowidła ścienne. We wschodniej części kościoła znajduje się imponująco wysokie okno z XIVw., którego górna część oświetla poddasze nad sklepieniem zbudowanym w XVIIw.

Jak zwykle w przypadku zakonów żebraczych lub zgromadzeń żeńskich, kościół nie ma wieży, a jedynie flèche (nazwa nadana iglicy w architekturze gotyckiej). Od 1998r. flèche posiada mały karylion, który co pół godziny gra krótką melodię na 16 dzwonach, pochodzących z wieży biblioteki w Leuven. W 2009r. do instrumentu dodano 29 nowych dzwonów i klawiaturę batutową do gry ręcznej.

Kompleks jest obecnie własnością Uniwersytetu Katolickiego w Leuven (nl. Katholieke Universiteit Leuven, KU Leuven) i jest wykorzystywany jako kampus, zwłaszcza do zakwaterowania pracowników akademickich.