Lotus Temple (Świątynia Lotosu) w New Delhi jest pierwszą na subkontynencie indyjskim, najnowszą bahaicką świątynią z siedmiu budowli wzniesionych w różnych częściach świata, posiadających niepowtarzalny charakter. Każda z nich zaprasza wyznawców wszystkich religii i ludzi wszystkich ras do oddawania czci stwórcy wszechświata i wyrażania miłości pomiędzy bogiem i człowiekiem.

Inspiracją projektu bahaickiej świątyni w New Delhi stał się lotos, kwiat o doskonałym i subtelnym pięknie, symbol czystości, który w Indiach nierozerwalnie związany jest z czcią boską i religią.

Świątynia jest otoczona 9-cioma dużymi basenami, które nie tylko podkreślają piękno tej budowli, ale również pełnią ważną rolę w systemie naturalnego chłodzenia sali modlitw. Do głównego budynku dołączony jest inny, podległy mu, w którym mieszczą się biura, sala konferencyjna, biblioteka i sala audiowizualna.

Cechą wspólną dla wszystkich Świątyń Bahaickich jest ich dziewięcioboczność. Dziewięć jako najwyższa liczba jednocyfrowa symbolizuje pełnię, zgodność i jedność. W świątyniach czyta się, zgodnie z ustalonym programem, wyłącznie "Święte Pisma Wiary Baha'i" i wcześniejszych Objawień. Gdy nie ma żadnego programu, każdy może medytować i modlić się w ciszy. W sali modlitw nie ma żadnych wykładów ani ceremonii.

Wiara Bahai jest to niezależna religia światowa boskiego pochodzenia, charakteryzująca się uniwersalnym zasięgiem, szeroką perspektywą, podejściem naukowym, humanitarnymi zasadami i dynamizmem, z jakim wywiera wpływ na serca i umysły ludzi. Wyznaje jedność boga, uznaje jedność jego proroków i wdraża zasadę jedności i niepodzielności całej rasy ludzkiej.

Dom modlitwy jest uważany za jeden z cudów nowoczesnej architektury. Jest to betonowa kopuła obłożona marmurowymi płytami o 34,5m wysokości i średnicy 75m z salą na 2,5tys. osób. Dom modlitwy w Nowym Delhi przybrał kształt ogromnego kwiatu lotosu pływającego na wodzie, co symbolizuje dziewięć oczek wodnych, będących elementem składowym budowli. Kwiat lotosu został świadomie wybrany jako forma budowli, jako że w tradycji wierzeń indyjskich symbolizuje czystość i oświecenie. Przykładowo hinduistyczne bóstwo Brahma wyłoniło się z kwiatu lotosu, w buddyzmie natomiast szczególnie podkreśla się fakt, iż lotos wyrasta z błota, co symbolizuje, że każdy wyznawca może osiągnąć doskonałość.

Nie tylko sam budynek przybrał ciekawą formę - jest on usytuowany na 80-akrowym terenie zadbanej zieleni i otoczony pięknymi ogrodami, w których schronienie znalazła liczna flora i fauna np. rodzina pawi.

Świątynia została ukończona w 1986r., po budowie trwającej prawie 7 lat. Od inauguracji świątyni w 1986r. miejsce to odwiedziło ponad 50 mln osób, w święta indyjskie miejsce odwiedza nawet 150tys. osób dziennie. Przewyższa to liczbę odwiedzających największej atrakcji turystycznej Indii - Taj Mahal w miejscowości Agra.

Architektem budowli jest Fariborz Sahba (ur. 1948r. w Teheranie), który w 1972r. ukończył tamtejszy wydział architektury, a w 1975r. wygrał konkurs, pokonując 45 innych architektów, na budowę domu modlitwy w New Delhi. Fariborz Sahba poświęcił projektowi około 10 lat, angażując w projekt 800-osobowy zespół od inżynierów po budowlańców. Komputerowe projektowanie konstrukcji zajęło 18 miesięcy. Architekt starał się projektować zgodnie z przykazaniem Louisa Sullivan'a: "forma podąża za funkcją", dla budowli, która ma złożone, nakładające się na siebie funkcje praktyczne, takie jak "dom zebrań", jak i duchowe, jak: "źródło inspiracji dla odwiedzających".

Marmurowe płyty, którymi budowla jest obłożona, były pojedynczo obrabiane na miejscu budowy. Przy budowie wykorzystano tradycyjne, indyjskie metody, przykładowo beton noszony był przez robotników w 20-kilogramowych koszach na głowie. Proces projektowy komplikowała geometria budynku - brak linii prostych, niepowtarzalność elementów wygiętych w trzech płaszczyznach. Pierwsza warstwa kopuły składa się z 54 żeber wypełnionych betonem. Dwa wewnętrzne rzędy liści wygięte są do środka, podczas gdy zewnętrzne wygięte są na zewnątrz. Żelbetowa konstrukcja obłożona jest płytami marmurowymi sprowadzanymi z Grecji. Płatki składają się z przylegających do siebie elementów, tj. marmurowych płyt zatapianych w betonie. Spoiny pomiędzy płytami są elastyczne tak, aby zapewnić trwałość budowli w razie wystąpienia trzęsienia ziemi. Stal wykorzystana w budowli poddana została procesowi galwanizacji, aby uniknąć zacieków z rdzy na białych ścianach budowli.

Architekt utrzymuje, że budowla nie mogłaby być wniesiona w innej części świata bez zaangażowania miejscowej ludności i tradycyjnych technik budowy. Budowla jest dowodem na to, że nowoczesne obiekty nie zawsze wymagają zaangażowania technologii high-tech przy ich wznoszeniu.

Powierzchnie wewnątrz budynku zostały również obłożone płytami marmurowymi, a ścieżki oraz schody lokalnie występującym czerwonym piaskowcem. Wnętrze budowli ogranicza 9 arkad, które stanowią główny element nośny konstrukcji zewnętrznej. Wentylacja i klimatyzacja w budynku jest grawitacyjna, natomiast okresowo w porze monsunowej uruchomiana jest wentylacja mechaniczna. Światło przedostaje się do wnętrza poprzez przestrzenie pomiędzy poszczególnymi płatkami kwiatu.

Budowla otrzymała liczne nagrody architektoniczne, a jej opisy można znaleźć w setkach gazet i czasopism. Amerykański Instytut Betonu określił budowlę mianem "Taj Mahal XX wieku".