Historia budowy Umaid Bhawan Palace jest związana z klątwą świętego, który przepowiedział, że okres suszy zakończy dobre panowanie dynastii Rathore. Rzeczywiście, po upływie około 50-letniego panowania Pratap Singha Jodhpur stanął w 1920r. przez okres trzech kolejnych lat w obliczu surowych warunkach suszy i tym samym głodu. Rolnicy zwrócili się do ówczesnego maharadży Umaid Singha, władcy Marwar w Jhodpurze, aby zapewnił im jakąś pracę, by mogli przetrwać głód. Ten, aby pomóc rolnikom, postanowił zbudować wystawny pałac. Zlecił architektowi Henry'emu Vaughan Lanchesterowi przygotowanie planów. Pałac został zaprojektowany jako niezwykła mieszanka zachodniej technologii i wielu indyjskich elementów architektonicznych.

Kamień węgielny pod budowę położono w 1929r. Przy budowie zatrudnionych było około 2-3tys. osób. Pałac wznoszono w wolnym tempie, ponieważ pierwotnym, zasadniczym celem było zapewnienie miejsc pracy dla lokalnych rolników dotkniętych głodem. Mówi się, że dzienna zmiana budowała, a nocna demontowała trochę mniej, niż w dzień powstało.

Zakończenie prac nastąpiło w 1943r., kiedy blisko już było do odzyskania niepodległości przez Indie. Szacunkowy koszt budowy pałacu wyniósł 11 mln rupii, ale nie krytykowano władcy za tak wielki wydatek, ponieważ budowa służyła jako miejsce pracy dla tysięcy ludzi. Pałac uznano za jedną z największych i najokazalszych rezydencji królewskich na świecie.

Miejscem budowy było wzgórze zwane Chittar, stąd w trakcie budowy pałac nosił nazwę Chittar Palace. Stoki wzgórza były kamieniste, ubogie w roślinność, w pobliżu nie było żadnego źródła wody, kamieniołomy piaskowca były w dość dużej odległości. Maharadża był na tyle zdeterminowany, by doprowadzić swój projekt do skutku, że zbudował specjalną linię kolejową do transportu materiałów budowlanych. Do ciągnięcia ich już na miejscu wykorzystywano osły. Piaskowiec transportowany koleją był obrabiany na miejscu w duże bloki tak, aby mogły być układane bez użycia zaprawy.

Pałac został zbudowany ze złoto - żółtego piaskowca, marmuru oraz birmańskiego drewna tekowego, wykorzystanego do wykańczania wnętrz. Po zakończeniu budowy miał 210m szerokości, 111m wysokości, 347 pokoi, kilka dziedzińców i dużą salą bankietową, która może pomieścić 300 osób.

Jednak przez wiele lat pałac nie funkcjonował w pełni ze względu na wiele tragicznych wydarzeń w rodzinie królewskiej. Umaid Singh, który w nim zamieszkał, zmarł w 1947r. Jego następca, Hanumant Singh, również zmarł w młodym wieku - po wygranych w 1952r. wyborach parlamentarnych wracał do domu, gdy jego samolot rozbił się. Jego syn, Gaj Singh II, zdecydował się w 1971r. o przekształceniu części pałacu w luksusowy hotel.

W latach 1943-1947 w Umaid Bhawan pracował Stefan Norblin, polski artysta plastyk, malarz, ilustrator i plakacista, wykonując projekty aranżacji wnętrza pałacu i dekorując ściany malowidłami. Jego autorstwa są między innymi malowidła ścienne w Sali Tronowej - Orientalnej, w holu pałacu i malowidło na szkle w sypialni maharani. W latach 2006-2010 prowadzone były prace konserwatorskie dzieł Norblina pod kierunkiem Józefa Stecińskiego, wybitnego konserwatora zabytków.

Obecnym właścicielem pałacu jest maharadża Gaj Singh II Sahib Bahadur, zwany Bapji. Pałac podzielony jest na trzy części - rezydencję byłej rodziny królewskiej, luksusowy hotel oraz muzeum skupiające się na historii rodziny królewskiej w XXw., w którym uwagę przykuwają przede wszystkim: kolekcja samochodów maharadży oraz zdjęcia ukazujące styl "art deco", zastosowany we wnętrzach pałacowych.