Park Narodowy Sanjay Gandhi (Sanjay Gandhi National Park, SGNP) jest dużym terenem chronionym w północnej części Mumbaju. Obejmuje obszar 104km². Otoczony z trzech stron miastem jest jednym z największych parków narodowych istniejących w obrębie metropolii i jednym z najczęściej odwiedzanych parków w świecie. Obejmuje dwa jeziora, Vihar i Tulsi, które spełniają część zapotrzebowania na wodę w mieście. Mówi się o nim "płuca miasta", ponieważ pochłania wiele zanieczyszczonego powietrza.

Obszar parku ma długą historię, sięgającą IVw.p.n.e. W starożytnych Indiach dwa sąsiadujące porty, Sopoara i Kalyan, które stanowiły łącznik z Grecją i Mezopotamią, połączone były 45-kilometrową drogą lądową, prowadzącą częściowo przez teren dzisiejszego parku. W 1870r. rząd brytyjski zbudował dwa sztuczne jeziora - Vihar i Tulsi - do dostarczania wody pitnej dla miasta. Park został nazwany Krysznagiri, a jego teren w tym czasie wynosił 20,26km². W 1950r. powstał Krysznagiri National Park. W 1968r. park został rozszerzony do obecnych rozmiarów poprzez przyłączanie różnych rezerwatów leśnych przylegających do parku, a jego nazwę zmieniono na Borivali National Park. W 1981r. nazwa została zmieniona ponownie na Sanjay Gandhi National Park, a park poświęcono pamięci Sanjay'a Gandhi, syna byłej premier Indii Indiry Gandhi, który zginął w katastrofie powietrznej w 1980r.

Park jest środowiskiem wielu zagrożonych gatunków flory i fauny. Występuje tu ponad 1000 gatunków roślin, w tym około 800 gatunków fiołków, 40 gatunków ssaków, m.in. znajduje się tu niewielka populacja lampartów, 38 gatunków gadów, 9 gatunków płazów, wiele gatunków ryb, ponad 250 gatunków wędrownych ptaków lądowych i wodnych, 50tys. gatunków owadów i 150 gatunków motyli.

Park boryka się z wieloma problemami podobnymi do tych, z jakimi borykają się parki narodowe w innych częściach świata, czyli konfliktami między interesami zasobów naturalnych i ludzkich. W 2000r. padła propozycja, by przez park zbudować drogę, projekt został wstrzymany dopiero decyzją sądu. Brak miejsca w Mumbaju przesunął kolonie mieszkalne aż do granicy parku, która nie jest należycie ogrodzona i zdarza się, że dzikie zwierzęta wdzierają się do ludzkich siedzib. Na terenie parku koczują bezdomni, tworząc slumsy. Problemem są też kłusownicy i pożary, wybuchające naturalnie lub za sprawą ludzi.

Teren dostępny dla rekreacji i zwiedzania ma powierzchnię 5,5km² i nazywa się Krysznagiri Upavan. Wśród wielu atrakcji jest tu mini zoo, gdzie zwiedzający mogą zobaczyć zwierzęta z bliska. Organizowane są safari, pozwalające obserwować naturalne siedliska zwierząt. Kolejka wąskotorowa porusza się wokół strefy turystycznej, prezentującej fragmenty bogatej różnorodności biologicznej. Po mini jeziorku można pływać łódką lub rowerem wodnym, dzieci mogą bawić się na kilku placach zabaw. Dostępne są dwie wieże strażnicze z widokiem na park. W lesie znajduje się słynna świątynia Jain Mandir, zwana Trimurti. Znajdują się w niej trzy wielkie posągi Pana Adinathh i jego dwóch synów, Bahubali i Bharata. W parku istnieją szlaki spacerowe, a często odwiedzanym miejscem są jaskinie Kanheri.

Jaskinie Kanheri, chronione archeologicznie, zostały wyrzeźbione począwszy od Iw.p.n.e. w masywnej bazaltowej skale. Słowo "Kanheri" pochodzi od sanskryckiego słowa "Krysznagiri" co oznacza "czarna góra". Kanheri było jednym z najważniejszych ogniw religii buddyjskiej w tej części kraju. Większość jaskiń służyła jako "Vihara" - miejsce do medytacji i modlitwy, niektóre były "Chaitya" - wielkimi halami służącymi jako kaplice. Pod panowaniem imperiów Mauryjskiego i Kuszańskiego miejsce to było prężnym centrum szkolnictwa. W Xw. przebywał tu Atiśa Dīpamkara Śrijnana (982-1054), pochodzący z północno - wschodnich Indii mistrz i uczony buddyjski, jeden z głównych nauczycieli zgromadzenia zakonnego i uniwersytetu "Wikramasila". Ostatnich kilkanaście lat życia spędził w Tybecie pomagając w tłumaczeniu tekstów religijnych i nauczając. Zgodnie z tybetańską tradycją jego przybycie zapoczątkowało tzw. "sarmę" (nowy przekaz), czyli odrodzenie buddyzmu.