Pojęcie "kino indyjskie" oznacza całość produkcji kinematograficznej na obszarze Indii, obejmująca filmy zarówno w języku hindi, tamilskim, telugu, malajalam, bengalskim, kannada itd. Łączna produkcja filmów pełnometrażowych w różnych językach przekracza tysiąc filmów rocznie, co sprawia, że Indie są krajem produkującym najwięcej filmów na świecie. W indyjskiej kinematografii pracuje około 2,5 mln ludzi. W Indiach każdego dnia ponad 12 mln widzów szturmuje sale ogromnych kin, przypominających pałace, aby znaleźć się w kolorowym świecie wielkich emocji.

Bollywood to umowna nazwa indyjskiego przemysłu filmowego utworzona w latach siedemdziesiątych XXw. ze zbitki słów "Hollywood" i "Bombaj". Nie ma jednoznacznego twórcy tej nazwy, bowiem do miana twórcy terminu "Bollywood" pretenduje kilka osób. Najprawdopodobniej stworzył go dziennikarz hinduski chcąc podkreślić, że produkcja filmowa Bombaju może pod każdym względem rywalizować z Hollywood. Słowo "Bollywood" na trwałe zapisało się w powszechnej świadomości, trafiło nawet do wydań "Oxford English Dictionary" jako samodzielny termin. W Indiach jednak ta nazwa nie jest mile widziana. Hindusi wolą "hindi cinema" albo "hindi-urdu cinema", ewentualnie "hindustani cinema". Hindi i urdu to dwa najpopularniejsze języki w Indiach, stąd taka nazwa.

Termin Bollywood jest używany w kilku znaczeniach, jako: nazwa wielkiego ośrodka produkcji filmów w Bombaju, także retrospektywnie, w odniesieniu do czasów, kiedy nazwa jeszcze nie funkcjonowała; cała kinematografia indyjska, także spoza Mumbaju (Bombaju); rodzaj, gatunek filmów fabularnych z Indii i także z Pakistanu, pokazujących przeważnie problemy miłosne bohaterów ze sporą ilością piosenek i barwnych scen tanecznych, stąd częste, mylne nazywanie filmów z Bollywood lub szerzej z Indii - musicalami.

Niektórzy mówią, że Bollywood to prawie Hollywood, ale tak naprawdę jest przeciwnie - Hollywood, jako młodszy stażem w produkcji filmów, to prawie Bollywood. Filmy braci Lumiere pokazano w Bombaju już w 1896r. Pierwszy film na przedmieściach Los Angeles kończono kręcić w 1908r. ("Hrabia Monte Christo"), a na przedmieściach Bombaju już w 1897r. ("Panorama Kalkuty"). Pierwszy niemy pełnometrażowy film "Raja Harishchandra" z napisami w języku marathi nakręcono w 1912r., a w 1931r. wyprodukowano pierwszy film dźwiękowy. Mumbaj (Bombaj) jest największym ośrodkiem produkcyjnym kinematografii indyjskiej jeszcze sprzed II wojny światowej. Nowoczesne "Miasto Filmowe Ramoji" zbudowano w 1978r. dla zaspokajania potrzeb indyjskiego przemysłu filmowego. Zajmowało ono powierzchnię 140 hektarów, a obecnie aż 800 hektarów na północnych obrzeżach Mumbaju.

Tollywood to indyjski przemysł filmowy w języku telugu. Nazwa pochodzi od połączenia nazw "telugu" i Hollywood. Pierwszym producentem produkującym filmy w tym języku był Raghupati Venkaiah, którego film "Bhisma Prathigna" w reżyserii R.S. Prakasha powstał w 1921r.

Kollywood to tamilski przemysł filmowy, mający swoją siedzibę w Madrasie. Nazwa jest zbitką nazwy dzielnicy Madrasu, Kodambakkam, gdzie kręcono szereg filmów długometrażowych oraz Hollywood. Kollywood jest jednym w największych centrów filmowych w Indiach. Pierwszy dźwiękowy tamilski film, "Kalidas", powstał w 1931r.

Malajam to indyjski przemysł filmowy w języku malajam z siedzibą w stanie Kerala. We wczesnych latach 20. XXw. przemysł filmowy malajalam zlokalizowano w Trivandrum, a rozwijać zaczął się pod koniec 1940r. Później przeniósł się do Chennai (dawniej Madras), uznanego w tamtym czasie za stolicę południowego indyjskiego przemysłu filmowego. Pod koniec 1980r. przemysł filmowy malajalam powrócił do Kerali, zbudowano studio, zakłady produkcyjne i poprodukcyjne w Kochi i Trivandrum.

Specyficzny dla indyjskiej kinematografii jest gatunek filmowy zwany "masala movie". Jego nazwa pochodzi od mieszanki przypraw ("masala"). Podobnie jak przyprawa, "masala movie" jest mieszanką wielu gatunków filmowych, głównie musicalu z melodramatem i komedią romantyczną, ale także kryminałem, thrillerem, filmem akcji, przygodowym, fantasy, a nawet z horrorem. Wszystkie są połączeniem akcji, scenerii, muzyki i zazwyczaj tańca oraz wielości barw. Stałymi wyznacznikami scenariuszy pozostają zawsze piękne bohaterki, męscy bohaterowie, życie rodzinne, emocje, egzotyczne plenery, zdarzają się złoczyńcy, a przemoc przybiera posmak komiksu. Budżet filmu waha się w granicach od 1,75 do 30 mln dolarów. Niektóre z obrazów mają różne wersje w językach Indii albo napisy angielskie przy dystrybucji zagranicznej. Przeciętnie "masala movie" trwa od 2 do 3 godzin i jest w nim średnio pięć piosenek. Obecnie filmy tego typu stanowią 90%ż wszystkich filmów kręconych w Indiach.