Wskazywanie na Rumię jako miejsce pochodzenia karczmy odzwierciedla proces administracyjnych zmian, które zaszły na tych terenach. Współczesne dzielnice Rumi - Biała Rzeka, Janowo, Rumia, Szmelta i Zagórze - w przeszłości funkcjonowały jako odrębne miejscowości.

Obiekt wybudowano jeszcze w Zagórzu, w odległości ok. 30m od rzeki - Zagórskiej Strugi. Rzeka, niegdyś zasobna w pstrągi, była źródłem wody pitnej dla klientów karczmy oraz towarzyszących im koni. Za dodatkową opłatą gospodarzowi - karczmarzowi - przysługiwało prawo do połowu ryb.

Budynek niegdyś służył podróżnym, poruszającym się dawnym traktem z Berlina przez Gdańsk do Królewca. Karczma zajezdna to właściwie dwie odrębne budowle pod wspólnym dachem. Dłuższe skrzydło, przejezdne, z dużymi wrotami i posadzką z bruku, było tzw. "stanem" dla kilkunastu pojazdów i koni - łącznie było to 10 boksów dla nawet 28 koni, w mniejszej części znajdowała się karczma z pokojami dla gości. Budynek wzniesiono w konstrukcji szkieletowej z drewna sosnowego z murem wypełniającym z cegieł, dach wielospadowy przykryty został dachówką holenderską. Obiekt był kilkukrotnie przebudowywany i modernizowany. Po 1765r. w zajezdnej części budowli wydzielono dwie izby dla rzemieślnika (prawdopodobnie szewca).

Rozwój kolei wyparł zwyczaj podróżowania w konnych zaprzęgach - od lat 60. XIXw. część zajazdu zamieniono na pomieszczenia gospodarcze. W okresie międzywojennym w budynku urządzono sklep.

Ostatnim właścicielem obiektu był Gerard Kuhnke.

W Muzeum karczma pełni funkcję sektora wejściowego - znajduje się w niej m.in. kasa biletowa, wystawa wstępna i restauracja.