Chałupę prawdopodobnie ufundował Mikołaj Redzimski. W opinii wnuczki, Weroniki Ossowskiej, był to światły człowiek, abonent "polskiej" gazety i dobry gospodarz, którego dom stał się miejscem spotkań mieszkańców wsi.

W związku z tym, że tradycja podcieniowego budownictwa zanikała na Pomorzu od lat 30. XIXw., obiekt może być jedną z ostatnich chałup podcieniowych wybudowanych na tych terenach (wskazują na to uproszczenia widoczne w konstrukcji podcienia). Jeszcze w XIXw. miała miejsce pierwsza przebudowa. W wyniku kolejnej, po częściowej likwidacji podcienia, w budynku powstało pomieszczenie o funkcji kuchni. W 1968r. powiększono niektóre otwory okienne, wstawiając okna krosnowe.

W południowym szczycie budynku zauważyć można nawiercenia, które wykonano dla pszczół. Owady wlatywały przez nie do słomianych uli, ustawionych na poddaszu chałupy (zarówno M.Redzimski, jak i jeden z jego synów, Tomasz, zajmowali się pszczelarstwem).

W zagrodzie, oprócz domu mieszkalnego, znajdowały się także: drewniany kurnik, drewutnia, piwnica ziemianka oraz budynek gospodarczy łączący funkcję chlewa i stodoły.

Ostatnim właścicielem chałupy był Józef Ossowski.

W 1975r. ekipa ciesielska zdemontowała obiekt. Odbudowując chałupę w 2018r. Muzeum zachowało jej bryłę i rozkład pomieszczeń z 1975r. Wyposażenie wnętrz pochodzi również z tego czasu.