Chałupę przeniesiono do Muzeum z małej osady na śródleśnej polanie w Borach Tucholskich. Chata jest przykładem domu mieszkalnego przeznaczonego dla bezrolnych mieszkańców wsi na początku XXw.

W latach 70. XIXw. w chałupie mieszkał niejaki Szmit, o którym pamiętano w Zazdrości, że był parobkiem, a pod koniec życia, w okresie międzywojennym, utrzymywał się z jałmużny. Żona Szmita, zdaniem mieszkańców wsi, była osobą bardzo religijną, co uwidaczniało się zwłaszcza w dniach kościelnych świąt, kiedy to wywieszała przed domem dewocjonalia.

Rozplanowanie oraz konstrukcję budynku zalicza się do najskromniejszych rozwiązań wśród zabytków tradycyjnego budownictwa zachowanych na Pomorzu Gdańskim. Niewielka powierzchnia chałupy i zagrody była uwarunkowana społeczną i materialną pozycją jej użytkowników - jednej z najniżej sytuowanych grup ludności wiejskiej, określanej jako "chałupnicy". W zamian za odstąpioną działkę chałupnik zobowiązywał się do świadczenia pracy na rzecz właściciela gruntu - w tym przypadku do pomocy przy sianokosach i jesiennych pracach polowych.

Ostatni użytkownik budynku, Tylicki, utrzymywał się z rzemiosła (był szewcem) oraz ze zbierania runa leśnego.