Zagrodnik (a powszechniej: ogrodnik) w dawnym nazewnictwie to bezrolny mieszkaniec wsi posiadający zagrodę i ogród, czyli niewielki kawałek ziemi (do 2 mórg, ok. 1ha), przeznaczony do uprawy jarzyn.
Zagroda Górnych ze Skorzewa, z której przeniesiono budynek mieszkalny, jest świadectwem przemian, jakie zaszły na kaszubskiej wsi w 2.poł. XVIII i 1.poł. XIXw.
W XVIIIw. w Skorzewie oczynszowano gospodarstwa chłopskie, a kolejną zmianę w strukturze wiejskiej wywołała realizacja XIX-wiecznych pruskich ustaw o separacji i scalaniu gruntów - w zamian za liczne działki gospodarze otrzymali scalony blok pól. W rezultacie wiele siedlisk organizowano na nowo.
Budowa: lata 20.-30. XIXw.
Chałupę posadowiono w okresie zaniku tradycji budownictwa podcieniowego na Kaszubach. Konstrukcja podcienia jest bardzo uproszczona w porównaniu z rozwiązaniami stosowanymi w XVIII i na początku XIXw.
W 1865r. właścicielem budynku i przynależącej do niego ziemi był Jan Górny, który po przeprowadzonej w Skorzewie regulacji gruntów wyprowadził się poza wieś, a stare siedlisko sprzedał bezrolnemu młodszemu bratu Albrechtowi. W 1906r. w zamian za dożywotni deputat dla rodziców gospodarstwo przejęła córka Albrechta, Franciszka Kinowska. Jej mąż kilka lat po ślubie wyemigrował do Ameryki, skąd nigdy nie powrócił. W związku z tym to na Franciszce spoczęły wszelkie obowiązki związane z utrzymaniem rodziny. Podejmowała się m.in. zarobkowego przędzenia wełny, darcia pierza, prac krawieckich. Od 1946r. chata była własnością małżonków Gleinertów.
W 1974r. syn Gleinertów, Teodor, sprzedał budynek Muzeum, gdzie zachowano stan chałupy z lat 30. XXw., kiedy to przeprowadzono jej remont i modernizację.