Zagrodę uwzględniono na mapie wykonanej przez pruskich kartografów na przełomie XVIII/XIXw. Była usytuowana w odległości kilkudziesięciu metrów na północ od kościoła w Pogódkach, za rzeką Wierzycą. Właściciel zagrody pełnił funkcję kościelnego. W 2.poł. XIXw. siedlisko było jednym z większych gospodarstw wiejskich w Pogódkach. Zapewne to o nim napisano w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, że położone jest poza wsią, na tzw. wybudowaniu.
W Muzeum przywrócono stan zagrody z XIXw. Jest to przykład zamożnego siedliska rolniczo - hodowlanego.
Budowa: lata 70. XIXw.
Chałupę ufundował prawdopodobnie Paweł Gdaniec, przodek ostatniego właściciela, Kazimierza Gdańca.
W latach 70. XXw. był to jeden z ostatnich drewnianych budynków w Pogódkach. Obiekt w całości wzniesiono w drewna porozbiórkowego, na których widać ślady wtórnego wykorzystania. Elementami konstrukcyjnymi są słupy (łątki) ustawione w narożnikach budowli oraz przy otworach okiennych i drzwiowych. Pomiędzy słupami osadzono poziome odcinki belek (sumiki). Taki sposób konstruowania ścian nie wymagał nadmiernie długiego drewna budulcowego - ilość słupów (łątek) mogła być powielana w zależności od potrzeb.
Obiekt jest jedynym przykładem budynku wyłącznie konstrukcji sumikowo-łątkowej wśród zgromadzonych w Muzeum.
Budowa: 1749r.
Datę budowy wyryto na ryglu w północnej ścianie klepiska. W pierwotnym założeniu był to budynek dwusąsiekowy, z przejezdnym klepiskiem zamykanym dwuskrzydłowymi wrotami. Przez lata funkcjonowania w zagrodzie chłopskiej stodołę uzupełniano licznymi przybudówkami, wykorzystywanymi jako chlewy dla drobiu, magazyn opału, spichlerz itp. Na Pomorzu Gdańskim nazywano je "obzejty" lub "abzejty". Nazwy te pojawiają się w XVIII-wiecznej Lustracji województw Prus Królewskich.
Muzeum wykupiło stodołę w 1974r. od Anny Stolc.
1889r.