W przeszłości podkuwanie koni było najczęściej zlecaną usługą kowalską - zajęciem tak popularnym, że niezbędny zestaw narzędzi kowale przechowywali w będącej zawsze pod ręką skrzyneczce. Inne czynności, które wykonywali, to: naprawy i remonty radeł, pługów, kultywatorów, odkuwanie lemieszy do pługów, ostrzenie i dorabianie zębów do bron. Remontowali też sieczkarnie, młockarnie, maszyny do cięcia brukwi, kopaczki do ziemniaków, wialnie, maneże. W kuźniach dorabiano i montowano elementy do wozów oraz innych pojazdów konnych (obręcze na koła, okucia piast, dyszli, wag i orczyków, nowe osie do kół).

Fundatorem i pierwszym użytkownikiem zakładu był kowal Labuda z okolic Kobylasza. Pod koniec XIXw. kuźnię odkupił i przeniósł do Lini kowal Brzeski, by następnie sprzedać ją Juliuszowi Bullmannowi, synowi zamożnego rolnika, który wyuczył się zawodu w trakcie terminowania u mistrzów kowalskich w Lini i Pałubicach. W nowym miejscu posadowienia, w pobliżu domu Bullmannów, nie odtworzono wiernie poprzedniej formy obiektu, stąd też za datę budowy przyjmuje się 1903r. Po 1989r. zakład przejął najstarszy syn Bullmanna.

W 1991r. Muzeum odkupiło obiekt od krewnych rodziny Bullmannów. Budynek jest prezentowany w formie, którą odbudował Juliusz Bullmann.